Po angielsku

Styl angielski – obok francuskiego – jest najbardziej rozpoznawalnym sposobem urządzania wnętrz. Uchodzi za bardzo kobiecy. Jego najważniejsze cechy wykształciły się za panowania królowej Wiktorii i z tego powodu nazywany jest również wiktoriańskim. Lubi zestawienia eklektyczne, detale i bibeloty. Angielskie wnętrze jest przyjazne i tradycyjne.

Ton w ton

Angielski dom faworyzuje pastele, a także rozbielone błękity. Zgodnie z zasadami sztuki, w każdym pomieszczeniu powinien dominować jeden kolor, w wielu odcieniach. Wskazane jest także mieszanie deseni, pod warunkiem zachowania dyscypliny kolorystycznej.

Różne róże

Róże to jeden z najbardziej charakterystycznych motywów angielskiego stylu. „Różana” bywa często tapicerka mebli, poduszki, zasłony. Dobrze widziane są też bukiety świeżych kwiatów (ze wskazaniem na róże), umieszczone w różnych miejscach pokoju.

Kolumny kominka

Ważną cechą angielskiego wnętrza jest eklektyzm. Ornamenty, z akcentem na detale neoklasycystyczne i neogotyckie, pojawiają się nie tylko na meblach i dodatkach, ale także na kominkach.

Pejzaż naturalny

Motywy przyrody: pejzaże, wizerunki zwierząt, obrazy przedstawiające polowania to bardzo ważne wyznaczniki stylu. Natura nie musi być wyłącznie przyjazna. Może być także nieujarzmiona i groźna.

Pamiątki rodzinne

Szacunek dla tradycji to podstawowa rys angielskiej kultury. Widać to różnież w domu. Tu też ważne są portrety rodzinne i pamiątki.

Boazeria u podstaw

Koniecznym elementem angielskiego wnętrza jest boazeria. Jej wysokość może być różna: najczęściej ściany wykłada się drewnem do 1/3 ich wysokości.

Draperie, zasłony, kotary

Kotary, często o motywach kwiatowych, umieszcza się symetrycznie po dwu stronach okna i podpina ozdobnymi frędzlami.

Kanapa i spółka

Środek salonu przeznaczony jest dla kanapy (koniecznie szerokiej i wygodnej) oraz foteli. Charakterystyczne tkaniny to przytulne plusze, aksamity. Podłogę przykrywa wzorzysty dywan.

Miłe detale

Anglicy kochają bibeloty. Ich eksponowanie w domu jest niemal cechą narodową. Cenniejsze eksponaty umieszcza się zwykle w witrynach; mniej cenne – na półkach.