Płytki ceramiczne
Płytki ceramiczne mają bogatą historię, która sięga V wieku p.n.e., choć sam proces wypalania odpowiednio uformowanej gliny znany był już w paleolicie, a najstarsze znalezione wyroby datuje się nawet na XIII wiek p.n.e. Początkowo płytki ceramiczne stosowane były przede wszystkim w mezopotamskich i asyryjskich świątyniach. Do Europy płytki dotarły wraz z ekspansją kultury Bliskiego Wschodu około XIV wieku, ale ich "złota era" przypada na wiek XIX, kiedy to klimat industrialnych przemian pozwolił rozpocząć produkcję kafelków ceramicznych na większą skalę. I choć początkowo były one dobrem luksusowym, na które pozwolić mogli sobie nieliczni, dziś stanowią nieodłączny element aranżacji niemal każdego domu.
Płytki ceramiczne z charakterem
Płytki ceramiczne ze względu na ich strukturę i metodę wytwarzania dzielimy na gres, terakotę i glazurę. O ich zastosowaniu decydują takie czynniki jak podatność na nacisk i uszkodzenia mechaniczne lub odporność na wilgoć oraz niskie temperatury:- Glazura — płytki z fajansu. W procesach barwienia i szkliwienia uzyskują bogate wzory i barwy. Tego rodzaju płytki ceramiczne są cieńsze od terakoty i bardziej kruche. Używa się ich głównie do wykładania ścian. Ze względu na różnorodną kolorystykę są chętnie wykorzystywane jako elementy dekoracyjne.
- Płytki terakotowe — ceramika przeznaczona do produkcji płytek terakotowych wypalana jest w wyższej temperaturze niż glazura, zazwyczaj proces wypalania powtarzany jest też dwukrotnie. Terakotowe płytki ceramiczne wyróżniają się dużą odpornością na ścieranie i środki chemiczne. Ze względu na swoją wytrzymałość terakota najczęściej używana jest do wykańczania powierzchni podłogowych.
- Gres — wypalany w wysokiej temperaturze, najbardziej odporny i uniwersalny spośród wszystkich rodzajów płytek ceramicznych. Wykorzystuje się go również na zewnątrz, zarówno w aranżacjach balkonowych, jak i w ogrodzie.
- Cotto — płytki ceramiczne wyrabiane z wysokiej jakości, czystej gliny pochodzącej z rejonu Morza Śródziemnego i Ameryki Środkowej. Są formowane ręcznie, w procesie produkcji celowo nie miesza się też różnych gatunków gliny. Są grube i odporne na uszkodzenia, a nierówne brzegi i spękana powierzchnia nadają im interesujący wygląd. Płytki cotto idealnie sprawdzają się w aranżacjach inspirowanych stylem włoskim, prowansalskim lub śródziemnomorskim.